ការបំផ្លិចបំផ្លាញរូបសំណាកព្រះវិស្ណុ មិនមែនគ្រាន់តែជាការបង្កវិនាសកម្មលើទ្រព្យសម្បត្តិរូបវន្តប៉ុណ្ណោះទេ ប៉ុន្តែវាគឺជាការរំលោភបំពានយ៉ាងធ្ងន់ធ្ងរដល់គុណតម្លៃសាសនា ស្មារតីវិញ្ញាណ និងអត្តសញ្ញាណវប្បធម៌នៃសហគមន៍។ ក្នុងបរិបទសង្គមដែលផ្តល់តម្លៃលើពហុវប្បធម៌ អំពើបែបនេះបង្កឱ្យមានផលប៉ះពាល់រីករាលដាលដល់សន្តិភាពសង្គម និងការរស់នៅដោយសុខដុមរមនា។

១. សារៈសំខាន់ផ្នែកវិញ្ញាណ និងសាសនា៖ នៅក្នុងសាសនាហិណ្ឌូ និងបរិបទវប្បធម៌ដែលពាក់ព័ន្ធ ព្រះវិស្ណុគឺជាអាទិទេពតំណាងឱ្យការថែរក្សា និងការការពារសកលលោក។ រូបសំណាក ឬ «មូរតិ» (Murti) មិនមែនជាស្នាដៃសិល្បៈសម្រាប់តែការទស្សនាប៉ុណ្ណោះទេ ប៉ុន្តែ គឺជា «វត្ថុសក្ការៈ» ដែលត្រូវបានប្រសិទ្ធពរជាមជ្ឈមណ្ឌលនៃវត្តមានព្រះ និងជាស្ពានតភ្ជាប់ផ្លូវវិញ្ញាណរវាងសាសនិក និងអាទិទេព។ ការបំផ្លាញរូបសំណាកនេះ ត្រូវបានចាត់ទុកថាជាការបំពានលើភាពវិសុទ្ធ ដែលមិនអាចកាត់ថ្លៃបានដោយតម្លៃរូបិយវត្ថុ។

២. ការប៉ះទង្គិចផ្លូវចិត្ត និងអត្តសញ្ញាណសហគមន៍៖ និមិត្តរូបសាសនាតែងតែផ្សារភ្ជាប់យ៉ាងជិតស្និទ្ធជាមួយប្រវត្តិសាស្ត្រ និងមនោសញ្ចេតនារួមរបស់សហគមន៍។ នៅពេលដែលវត្ថុសក្ការៈត្រូវបានរំលោភបំពាន វានាំឱ្យកើតមាននូវសោកនាដកម្មផ្លូវចិត្ត ការឈឺចាប់ និងអារម្មណ៍អសន្តិសុខក្នុងជំនឿ។ នៅក្នុងសង្គមចម្រុះ ឧប្បត្តិហេតុបែបនេះអាចក្លាយជាដើមហេតុនៃភាពមិនទុកចិត្តគ្នា និងការកើនឡើងនូវភាពតានតឹងរវាងសហគមន៍ផ្សេងៗ ដែលគំរាមកំហែងដល់សណ្តាប់ធ្នាប់ និងសន្តិភាពរួម។

៣. ក្របខ័ណ្ឌច្បាប់ និងសីលធម៌សកល៖ តាមទស្សនៈច្បាប់អន្តរជាតិ និងសីលធម៌សកល ការការពារកន្លែងបូជាសាសនា និងវត្ថុវិសុទ្ធ គឺជាសរសៃឈាមនៃការគោរពសិទ្ធិមនុស្ស និងសេរីភាពខាងជំនឿ។ ការបំផ្លាញដោយចេតនា ត្រូវបានថ្កោលទោសយ៉ាងធ្ងន់ធ្ងរថាជាអំពើអមនុស្សធម៌ និងជាការញុះញង់ឱ្យមានការស្អប់ខ្ពើម។ ការផ្តល់តម្លៃ និងការគោរពចំពោះនិមិត្តរូបសាសនារបស់អ្នកដទៃ ទោះបីជាខ្លួនមិនមានជំនឿផ្ទាល់ក៏ដោយ គឺជាមូលដ្ឋានគ្រឹះនៃអរិយធម៌ដែលជឿនលឿន។

៤. ការបែងចែករវាងចេតនា និងបរិបទ៖ ក្នុងការវាយតម្លៃលើបញ្ហានេះ ចេតនាគឺជាកត្តាគន្លឹះ។ ការខូចខាតដោយអចេតនា ឬការផ្លាស់ប្តូរតាមទំនៀមទម្លាប់សាសនា គឺជាកិច្ចការដែលអាចទទួលយកបានតាមលក្ខណៈបច្ចេកទេស និងជំនឿ។ ទោះជាយ៉ាងណា អំពើបំផ្លិចបំផ្លាញដែលកើតចេញពីចិត្តអាក្រក់ ឬការរើសអើង គឺជាទង្វើដែលមិនអាចយកហេតុផលណាមួយមកដោះស្រាយបានឡើយ ហើយទាមទារឱ្យមានការទទួលខុសត្រូវខ្ពស់ចំពោះមុខច្បាប់ និងសង្គម។

សេចក្តីសន្និដ្ឋាន ជារួម ការការពាររូបសំណាកព្រះវិស្ណុ និងនិមិត្តរូបសាសនាដទៃទៀត គឺជាការការពារនូវបេតិកភណ្ឌវប្បធម៌ និងសេចក្តីថ្លៃថ្នូររបស់មនុស្សជាតិ។ ការលើកកម្ពស់ការយល់ដឹង និងការបណ្តុះស្មារតីអត់ឱន គឺជាយន្តការដ៏សំខាន់បំផុតក្នុងការថែរក្សាសន្តិភាព។ សកម្មភាពអភិរក្ស និងការគោរពគ្នាទៅវិញទៅមក គឺជាការបង្ហាញពីភាពចាស់ទុំនៃស្មារតី និងការប្តេជ្ញាចិត្តចំពោះសុខដុមនីយកម្មសកល៕